باز خوانی

پیام  عاشورا

 7- عدالت خواهى‏ 

انتقاد از فقدان عدالت و دادگرى، سوگوارى و اندوه بر مرگ قسط و انصاف در رژیم اموى، فریاد از ستم و ستمکارى بى‏حد و مرز، طنین افکن ساختن فریاد دادخواهى و دادرسى از آفت هستى سوز بیداد، و آن گاه تأکید و اصرار بر ضرورت و لزوم این اصل زندگى ساز و این راز و رمز بقا و حیات و صعود و شکوفایى و پیشرفت جامعه‏ها و تمدنها از دیگر هدف‏هاى والاى نهضت عدالتخواهانه عاشوراست.

این اصل افتخارانگیز و این حقیقت الهام بخش هم از منطق و عملکرد پیشواى آزادى به وفور دریافت مى‏گردد و هم از شعار و عمل و گفتار و کردار مردان نامدار و زنان اندیشمند و پرشهامتى که در آن شبستان سرد و خاموش، و آن روزگار یخبندان ارزش‏ها و والایى‏ها، راه یارى و همراهى حسین علیه السّلام در راه اصلاح جامعه را برگزیدند؛ براى نمونه:

1- آن حضرت در نامه تفکر انگیزش به مردم کوفه، در اشاره‏اى روشنگر و اندیشاننده به شرایط و وظایف رهبرى در جامعه از جمله نوشت:

«فلعمرى ما الامام الّا العامل بالکتاب، و الآخذ بالقسط، و الدّائن بالحقّ، و الحابس نفسه على ذات اللَّه.»[1]

به جان حسین سوگند که تنها کسى در نگرش اسلامى، امام و پیشواى راستین جامعه است که به مقررات قرآن عمل نموده و در چارچوب قانون رفتار نماید، و در راه عدالت و دادگرى گام سپارد و در خدمت به حق و در اندیشه آن باشد و جان و تن را براى کسب خشنودى خدا و رضایت بندگان او وقف سازد.

2- و در سخنى سازنده و تاریخى با یاران همراه، ضمن انتقاد و شکوه از دگرگونى نامطلوب و ناپسند روزگار و زشتى زمانه و گسترش ضد ارزشها و میداندارى ستم و بیداد فرمود: «... فانّى لا أرى الموت الّا سعادة و لا الحیاة مع الظّالمین الّا برما ...»[2]

و من در این شرایط زشت و ظالمانه، مرگ را جز سعادت و نیک بختى و زندگى با ظالمان را جز ذلت و نابودى نمى‏نگرم.

3- و در برابر سپاه ستم و خودکامگى در بیانى روشنگر و تکاندهنده فرمود:

«... فاصبحتم البا لأعدائکم على اولیائکم بغیر عدل افشوه فیکم ....»[3]

شما هم اینک به سود دشمنان خود کمر به پیکار با دوستان خویش بسته‏اید، آن هم بى‏آنکه آنان در این مدت طولانى، عدل و دادى را در جامعه شما تحقق بخشیده، یا به آرزوى خویش در دوران حکومت استبدادى و انحصارى آنان دست یافته باشید و یا حقوق و امنیت و رفاه و آسایش شما را تضمین کرده باشند.

4- سفیر اندیشمند حسین علیه السّلام در برابر عبید، در ترسیم این هدف بشر دوستانه و عدالت‏خواهانه آن حضرت فرمود:

«... جئنا لنأمر بالعدل و ندعوا الى حکم الکتاب و السّنّة ....» [4]و ما در بحران استبداد و سرماى استخوان سوز بیداد و خشونت اموى به این شهر و دیار آمده‏ایم تا بر اساس عدالت و آزادى امور جامعه را تدبیر کنیم و مردم را به مقررات بشر دوستانه خدا و سبک و سیره پر جاذبه پیامبرش فراخوانیم.

5- و بزرگ بانوى عدالت خواه و ستم ستیز و اندیشاننده تاریخ، در بارگاه استبداد اموى در اشاره به این هدف والاى فرهنگ عاشورا و عاشوراییان خروشید که:

«... أمن العدل یا ابن الطّلقاء! تخدیرک حرائرک و امائک، و سوقک بنات رسول اللَّه سبایا، قد هتکت ستورهنّ، و أبدیت وجوههنّ، تحدو بهنّ الاعداء من بلد الى بلد.»[5] هان اى زاده رهاشدگان و پسر آنانى که نیاى گرانقدرم از سر مهر و کرامت از گناه و بیدادشان گذشت و آنان را در فتح مکّه بخشید و از اسارت و کیفر رهایشان ساخت! اى یزید! آیا این از عدالت و دادگرى نظام پلید و آزادى‏کش اموى است که تو تیره‏بخت، زنان و کنیزکان خود را در امنیّت و آسایش، پشت پرده‏ها بنشانى و آن گاه دختران ارجمند و ستم ستیز پیامبر را در بند اسارت و بیداد، به این شهر و آن شهر بکشانى و در این کوى و آن برزن بگردانى؟

آیا این از عدل و داد است که بدین وسیله حریم امنیّت و پرده کرامت آنان را کنار زنى و چهره‏هایشان را نمایان سازى؛ تا آشنا و بیگانه، مردم شهر و روستا، دور و نزدیک، ریشه‏دار و بى‏ریشه و تبار، بر آنان بنگرند و آنان در برابر دیدگان و تماشاگران باشند؟ آن هم در شرایطى که نه از مردان دلیر و آزادمنش این خاندان پرشکوه، کاروانسالارى بر ایشان مانده است، و نه پشت و پناهى که از حقوق و آزادى آنان دفاع کند؟!

باز خوانی

پیامعاشورا

 6- اصلاح‏ طلبى و اصلاح گرى‏ 

از منطق الهام بخش آن حضرت این هدف والا و انسانى نیز به صراحت دریافت مى‏گردد. به همین جهت مى‏توان گفت که یکى از هدفهاى بزرگ نهضت فرهنگى و معنوى عاشورا اصلاح‏طلبى و اصلاحگرى است.

واقعیت این است که جامعه و امت، پس از رحلت پیامبر بر اثر عوامل گوناگونى به تدریج از سلامت اندیشه و عقیده و عمل و اخلاق در ابعاد گوناگون فاصله گرفت و به انواع بدعت‏ها و آفت‏هاى ویرانگر گرفتار آمد؛ به آفت‏هایى نظیر: آفت برترى‏جویى و برترى‏طلبى، خود محورى و خودکامگى و خودسرى، بدعت‏گذارى و قانون سازى، ادعا و اختیارات و تصرفات فرا قانونى، انحصار قدرت و نفى حق حاکمیت مردم بر سرنوشت خویش، دستبرد به خزانه ملّى، برترى دادن عرب بر عجم و بنى امیه بر دیگران، واگذارى پست‏ها بر اساس روابط و خود سرى، پایمال ساختن حقوق و امنیت مردم، ممنوع ساختن نظارت ملّى، آفت سانسور و تعطیل آزادى بیان و قلم، نقد ناپذیر شدن حکومت و عدم تحمل و مدارا براى چون و چرا، اعلان آشکار پاسخگو نبودن حکومت در برابر مردم و ادعاى نمایندگى از سوى خدا، طرد و سرکوب بیرحمانه حق طلبان و آزادیخواهان و روشن اندیشان به جرم دگراندیشى و تحمیل ناپذیرى و نفى سلطه‏گرى و قیم مآبى، جذب چاپلوسان و نالایقان و بت‏تراشان و تبهکاران، رواج تعصب و تاریک اندیشى و خشونت مهار گسیخته و انواع دخمه‏ها و زندانها و دهلیزهاى مرگ و حذف و کشتار بى‏حساب و قانون به دست جلادان شناخته شده و ناشناخته حکومت ...

این‏ها بخشى از آفت‏هاى ویرانگر و مرگبارى بود که به تدریج دامنگیر حکومت و جامعه گردید و خرمن هستى و گلستان جامعه را مورد تاخت و تاز قرار داد و زنگ‏هاى خطر را به صدا در آورد و ضرورت اصلاحات را به آگاهان و اصلاحگران و خیرخواهان خاطرنشان ساخت.

امیر مؤمنان در اشاره به این تباهى‏ها و آفت‏ها و ضرورت اصلاحات اساسى و ساختارى بود که به دعوت مردم پاسخ داد و فرمود:

«... اما و الذى فلق الحبة، و برأ النسمة، لولا حضور الحاضر، و قیام الحجة بوجود الناصر، و ما اخذ اللَّه على العلماء ان لا یقارّوا على کظّة ظالم و لا سغب مظلوم لألقیت حبلها على غاربها ....»[1]

به خدایى که دانه را شکافت و جان را آفرید سوگند که اگر دعوت و حضور این انبوه بیعت‏کنندگان نبود، و اگر آمادگى یاران، حجت را بر من تمام نمى‏نمود، و اگر خدا از دانشمندان و اصلاحگران و روشنفکران پیمان نگرفته بود تا ستمکاران شکمباره را برنتابند و به یارى و نجات ستمدیدگان و گرسنگان بشتابند، بى‏گمان همچنان رشته کار را وامى‏نهادم و پایانش را بسان آغازش مى‏انگاشتم.

و نیز در برابر فساد سیاسى و لزوم اصلاحات بود که فرمود:

« و اللَّه لا استعمل معاویة ابدا ... و ما کنت متخذ المضلین عضدا.»[2]

نه، به خداى سوگند هرگز در تدبیر امور جامعه، معاویه را بر پستى که به ناروا به او سپرده‏اند نخواهم گماشت، و من در سبک و سیستم خویش چنین نیستم که گمراهگران و ظالمان و تاریک‏اندیشان را به همکارى و همراهى برگزینم.

این آفت‏ها و تباهى‏ها در ارکان حکومت و جامعه پس از استقرار ارکان مخوف مذهب سالارى دروغین اموى وسعت و گسترش تأسف‏بارى یافت و زنگ‏هاى خطر را به صدا درآورد و ضرورت تحول و اصلاحات عمیق و ساختارى را فورى‏تر ساخت و نهضت اصلاح‏طلبانه عاشورا را حیاتى‏تر و سرنوشت‏سازتر نمود.

به همین جهت است که پیشواى نهضت اصلاح‏طلبانه عاشورا به صراحت مى‏فرماید: « اللّهمّ انّک تعلم انّه لم یکن الّذى کان منّا تنافسا فی سلطان و لا التماسا من فضول الحطام و لکن لنردّ المعالم من دینک و نظهر الاصلاح فی بلادک ....»[3]

بار خدایا، تو خود مى‏دانى که آنچه از سوى ما اظهار و انجام مى‏شود، نه براى رقابت در قبضه قدرت و به دست آوردن پست و مقام است و نه به انگیزه دست‏یابى به ثروت و دارایى این دنیا؛ بلکه هدف این است که نشانه‏هاى دین راستین و نجات بخش تو را به جایگاه خود بازگردانیم و شهر و دیار بندگانت را از تباهى و بیداد و فریب اصلاح کنیم تا بندگان ستمدیده‏ات به نعمت امنیت و آسایش برسند و به آزادى و حقوق اساسى و انسانى خویش نایل آیند.

و نیز در سفارشنامه‏اش مى‏نویسد:

« وانّى لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انّما خرجت لطلب الاصلاح فی امّة جدّى ....»[4]

من نه به انگیزه خودخواهى و راحت‏طلبى قیام کرده‏ام و نه خوشگذرانى و نه براى تباهى و بیداد، بلکه در این اندیشه‏ام که امور جامعه و امت نیاى گرانقدرم را اصلاح کنم و آفت‏هاى سعادت سوز را از خرمن هستى آنان بزدایم ....

سفیر روشنفکر و دین‏شناس آن حضرت با مردم کوفه بر اساس این محورها براى حسین علیه السّلام بیعت مى‏گرفت:

1- بر اساس عمل به مقررات خدا و سبک و سیره پیامبر، 2- پیکار با ستم و ستمکاران، 3- دفاع از محرومان و ستمدیده‏گان، 4- تأمین حقوق و آزادى و امنیت پایمال‏شده مردم، 5- یارى رسانى به خاندان پیامبر در راه اصلاح جامعه، 6- زندگى مسالمت آمیز و همزیستى با کسانى که در اندیشه آن باشند؛ آیا این‏ها چیزى جز حرکت اصلاح‏طلبانه است؟ درست همان گونه که از نامه‏ها و شعارها و سخنان آن حضرت این حقیقت دریافت مى‏گردد؟

باز خوانی

پیام  عاشورا

 5- پاسخ به نداى همکارى و دادخواهى‏ 

هدف دیگر نهضت آزادی خواهانه و نجات بخش عاشورا پاسخگویى به نداى دادخواهى و دعوت به تعاون و همکارى از سوى مردم عراق و کوفه است؛ و این کار یعنى پاسخگویى به نداى جاودانه قرآن:«تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى‏» [1]

کوفه در آن روزگار مرکز عراق بود و اردوگاهى بزرگ در برابر انحصار و تاریک اندیشى شام و به اعتبارى از قدرتمندترین شهرهاى آن روز و کانون آگاهان و روشنفکران و دوستداران خاندان وحى و رسالت و مدتى هم مرکز خلافت عادلانه و بشر دوستانه امیر والاییها؛ و درست به همین دلیل هم سخت مورد سرکوب رژیم اموى قرار گرفت و ده‏ها چهره مبارز و پرواپیشه و آزادیخواه و اصلاح طلب آن، همانند: حجر بن عدى‏ها، میثم تمارها، عمرو بن حمق‏ها، رشید هجرى‏ها، کمیل‏ها، قنبرها، هانى‏ها، شریک‏ها، و طوعه‏ها با پرونده‏سازى‏هاى رسوا و نواخته شدن مارک ارتداد و شورشگرى و خیانت بر پیشانى‏شان قتل عام شدند.

اینک سال شصتم از هجرت است و با مرگ معاویه شکافى عمیق در برج و باروى استبداد و اختناق پدیدار شده و آن مردم زجر کشیده به جنبش و حرکت در آمده و برآنند تا خود را از سرکوب و ستم مذهب سالارى مخوف و خشن و دروغین اموى برهانند. در این راستاست که ده‏ها نامه و پیک به سوى پیشواى آزادى گسیل مى‏دارند و از او براى رفتن به کوفه و عراق براى تعاون و همکارى در راه نیکى و پروا و برچیدن بساط بیداد و افکندن طرحى نو براى اصلاح اساسى جامعه دعوت مى‏کنند و دست بیعت به سوى او مى‏گشایند.

اینجاست که حسین علیه السّلام با انگیزه و عامل جدیدى در حرکت نجات بخش خود رو به رو مى‏شود و بسان پدرش در پذیرش بیعت مردم- احساس وظیفه مى‏کند [2] و به این حقیقت مى‏رسد که باید به دعوت آنان پاسخ مثبت دهد و دست همیارى و همکارى آنان را براى مبارزه با ستم و تباهى و افکندن طرح عدالت و آزادى، به مفهوم واقعى آن بفشارد.

این حقیقت در منطق روشنگرانه آن حضرت بارها انعکاس یافته است.

براى نمونه:

1- آن حضرت در نخستین برخورد با سپاه اموى به فرماندهى حرّ، از جمله فرمود:

«... و قد اتتنى کتبکم و قدمت علىّ رسلکم ببیعتکم انّکم لا تسلمونى و لا تخذلونى ....»[3]

شما به من نامه‏ها نوشتید و پیک‏هاى خود را به سوى من گسیل داشتید و دست بیعت به سوى من گشودید و پیمان بستید که مرا در راه ایجاد تحول مطلوب و دگرگونى خداپسندانه در این جامعه استبدادزده و این مزرعه آفت گرفته یارى خواهید کرد و من در پاسخ به دادخواهى و دعوت به تعاون از سوى شما آمده‏ام؛ اینک اگر به پیمان خویش وفا دارید که بر راه درست و عادلانه‏اى گام سپرده‏اید و من حسین هستم، فرزند على و فاطمه، خود در کنار شما هستم و خاندانم همراه خاندان شما و من الگو و سرمشق و پیشواى شما در این راه عادلانه و اصلاح‏طلبانه‏ام ...

2- آن حضرت در راه مکه به سوى کوفه با «طرماح»- که زمان‏شناس و آگاه به سیاست بود- روبرو شد و ضمن رایزنى و ارزیابى اوضاع با او فرمود:

«انّ بینى و بین القوم موعدا اکره ان اخلفهم.»[4]

واقعیت این است که میان من و مردم عراق و کوفه پیمانى است استوار که من دوست ندارم از آن تخلف کنم و عهد خویش را با آنان نادیده بگیرم.

باز خوانی

پیام  عاشورا

 4- دگرگونى مطلوب و خداپسندانه‏ 

این هدف الهام بخش و مترقى به روشنى از روشنگرى‏هاى پیشواى آزادى دریافت مى‏گردد، چرا که آن انسان والا در نامه‏ها و سخنرانى‏ها، شعارها و سروده‏ها، نیایش‏ها و راز و نیازها، ملاقات‏ها و دیدارهایش با مردم عادى و روشنفکران و مخالفان استبداد و انحصار، در هر فرصتى از رویدادهاى زشت و ظالمانه، اظهار نارضایتى عمیق مى‏کند و از گسترش ضد ارزش‏ها و تباهى‏هاى اقتصادى و اجتماعى و سیاسى فریاد بر مى‏آورد و از نقد ناپذیرى حاکمان، پاسخگو نبودن آنان در برابر مردم، پایمال شدن حقوق و امنیّت و آزادى توده‏ها به دست آنان، سرکوب بیرحمانه خوبان و شایسته کرداران و ترقى خواهان و ستم ناپذیران، شجاعانه شکایت و انتقاد مى‏کند و از ضرورت اصلاحات ساختارى در سیستم سیاسى و لزوم دگرگونى مطلوب در ابعاد گوناگون سخن مى‏گوید.

آن حضرت در نخستین برخوردش با «حر»، به ترسیم علل حرکت روشنگرانه خویش از حجاز به سوى عراق و کوفه و بیان هدف خود پرداخت و از جمله فرمود:

« ایّها النّاس انّ رسول اللَّه قال: من رأى سلطانا جائرا مستحلا لحرام اللَّه، ناکثا عهده، مخالفا لسنة رسول اللَّه، یعمل فی عباد اللَّه بالاثم و العدوان فلم یغیّر علیه بفعل و لا قول، کان حقا على اللَّه ان یدخله مدخله، الا و انّ هؤلاء قد لزموا طاعة الشّیطان و ترکوا طاعة الرّحمان و اظهروا الفساد و عطّلوا الحدود و استأثروا بالفى‏ء و احلّوا حرام اللَّه و حرّموا حلاله و انا احقّ ممّن غیّر ....»[1]

هان اى مردم! پیامبر خدا (ص) فرمود: هر کس زمامدار بیداد پیشه و قانون‏شکنى را نظاره کند که حرام خدا را حلال و روا مى‏سازد، و عهد و پیمان او را مى‏شکند و با سبک و روش عادلانه و بشر دوستانه پیامبر خدا مخالفت مى‏ورزد؛ و با این وصف در برابر آن عنصر خودکامه و قانون گریز، با گفتار و عملکردش به مخالفت برنخیزد و در راه اصلاح جامعه و حکومت، خود را به هر آب و آتش نزند، بر خداست که او را از همان راهى که آن بیداد پیشه را به دوزخ در مى‏آورد، به دوزخ در آورد.

هان اى مردم! آگاه باشید که رژیم حق ستیز اموى فرمانبردارى شیطان را برگزیده و از قانون خدا و فرمانبردارى او سر برتافته است. کارگردانان آن، تبهکارى و بیداد را همه جا آشکار ساخته و مرزهاى قوانین و مقررات خدا را به تعطیل کشانده و ثروت ملّى را به انحصار خویش در آورده‏اند. آنان با بهانه و توجیه و برخورد ابزارى با دین، حرام خدا را حلال مى‏سازند و حلال او را حرام؛ و من زیبنده‏ترین مردم به تلاش و جهاد خستگى ناپذیر و شجاعانه در راه دگرگونى مطلوب و خدا پسندانه در این جامعه و در میان این امت هستم.

باز خوانی

پیام  عاشورا

 3- دعوت به قانونمدارى و نظارت ملّى‏ 

امر به معروف و نهى از منکر نه کار یک نهاد و ستاد فرمایشى است و نه از فرد و گروهى ناآراسته به دانش و عملکرد و اندیشه پرجاذبه و شایسته و مترقى- گرچه هدف آنان هم نیک باشد- ساخته است.

ره آورد آن نیز حکومت بر کالبدها و ظاهرها با زور و فشار، یا دخالت در امور و شئون خصوصى مردم و سلب امنیت و آزادى از آنان نیست و شعاع عمل، آن هم نه کوتاه کردن مو و ناخن جوانان است و نه تحقق شعار یا روسرى و یا توسرى! هم چنان که نباید از آن ابزارى براى تحمیل اختناق و انسداد سیاسى ساخت؛ چرا که این دو اصل مترقى اگر از مسخ و تحریف قدرتها و تاریک‏اندیشى‏ها مصون بمانند در حقیقت ترسیم‏کننده آزادى بیان و قلم، نقد و انتقاد، دلیل خواهى و چون و چرا، نظارت بر روند امور و شئون جامعه و حکومت، و نقد پذیر و پاسخگو خواستن صاحبان قدرت و امکانات در برابر مردم است و در همان حال رساترین دلیل بر لزوم روزنامه‏ها و مطبوعات آزاد، تریبون‏ها و منبرهاى مستقل، رسانه‏ها و فرستنده‏هاى مردمى، دعوت‏ها و احزاب و گروه‏هاى متنوع و متعدد در قلمرو حق و عدالت است تا بتوانند در پرتو این اصول مترقى از حقوق و آزادى مردم پاس داشته و ناظر هوشمند و مراقب قانون‏گرایى و قانونمدارى صاحبان قدرت و توده‏هاى مردم باشند و در صورت لزوم آنان را امر به معروف و یا نهى از منکر کنند.

تنها در این شرایط است که جامعه روى آزادى و سعادت و قانونگرایى و رفتار قانونمدارانه را مى‏بیند و روح و جان دین بر کالبد مردم دمیده مى‏شود و هر کسى بر سرنوشت خویش حاکم مى‏گردد و از سوى مراکز رنگارنگ قدرت احساس امنیت مى‏کند.

درست بر این اساس است که در نگرش قرآن و عترت، این کار بزرگ و پراهمیت و سرنوشت ساز را کار پیامبران و جانشینان راستین آنان مى‏نگریم و سیره آزاد مردان و شیر زنان تاریخ؛ رسالت تاریخى متفکران مى‏یابیم و سبک و شیوه روشنفکران و اصلاحگران و مخالفان ستم و استبداد و پرچمداران شجاع دفاع از حقوق انسان‏ها در کران تا کران تاریخ.

با تعمق در منطق روشنگر پیشواى آزادى به روشنى در مى‏یابیم که یکى از هدف‏هاى بلند آن حضرت در نهضت عدالتخواهانه عاشورا عمل به دو اصل مترقى امر به معروف و نهى از منکر یا دعوت به قانونمدارى و هشدار از قانون‏شکنى و خودکامگى، یا زنده ساختن نظارت ملى است؛ و این خود عاملى سرنوشت ساز و مستقل و بسیار پراهمیت است که آن انسان والا را بر مى‏انگیزد و به سوى انجام وظیفه و اداى رسالت تاریخى در آن شرایط بحرانى و تیره و تار جامعه به حرکت مى‏آورد.

آن حضرت در این مورد در سفارشنامه‏اش مى‏نویسد:

« و انّى لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انّما خرجت لطلب الاصلاح فی امّة جدّى ارید ان آمر بالمعروف و انهى عن المنکر و اسیر بسیرة جدّى و ابى ....»[1]

من از شهر و دیار خویش نه براى راحت‏طلبى و وانهادن مسئولیت به راه افتاده‏ام و نه براى خوشگذرانى و بیهودگى؛ نه انگیزه‏ام ستم کارى و بیدادگرى است و نه تبهکارى؛ بلکه مى‏خواهم جامعه و امت را از نگونسارى و اسارت نجات دهم و به خواست خدا کارش را به سامان آورم و اصلاح کنم؛ مى‏خواهم زورمداران را به قانون‏گرایى و عمل به قانون دعوت کنم و از ستم و بیداد و تجاوز به حقوق مردم هشدار دهم.

و نیز نیایشگرانه زمزمه مى‏کند که: « اللهمّ انّى احبّ الامر بالمعروف و انکر المنکر.»[2]

بار خدایا من دعوت به قانونگرایى و قانونمدارى را دوست مى‏دارم و از زشتکارى و قانون‏شکنى بیزارى مى‏جویم و با همه وجود قانون‏ستیزان را هشدار مى‏دهم.

و نیز سفیر روشنفکر و شجاع آن حضرت در برابر تحریف و دجالگرى استبداد، به ترسیم این واقعیت سرنوشت ساز مى‏پردازد و مى‏فرماید:

« ما لهذا اتیت و لکنّکم اظهرتم المنکر، و دفنتم المعروف، و تأمّرتم على النّاس بغیر رضى، و حملتموهم على غیر ما أمرکم اللَّه به، و عملتم فیهم باعمال کسرى و قیصر، فاتیناهم لنأمر فیهم بالمعروف، و ننهى عن المنکر، و ندعوهم الى حکم الکتاب و السّنة و کنّا اهل ذلک.»[3] من از سوى حسین علیه السّلام نیامده‏ام تا در جامعه بذر پراکندگى و فتنه و تباهى بیفشانم؛ نه، هرگز؛ بلکه واقعیت این است که شما استبداد و خودکامگى و حق‏کشى و قانون ستیزى را در جامعه آشکار، و عدالت و رعایت حقوق و آزادى مردم و عمل به قانون را دفن نموده و با زور و فریب قدرت ملى و امکانات عمومى را قبضه کرده و در میان امت پیامبر به نام دین او، استبداد و خودکامگى شاهان ایران و روم را بر پا داشته‏اید! و ما آمده‏ایم تا در این جامعه استبداد زده مردم را به آزادى و شایسته سالارى و نجات دعوت کنیم و از تحمل ذلت و اسارت و خفت بازشان داریم. آرى، این است هدف بلند ما و این ما هستیم که شایسته تحقق چنین هدف والایى هستیم.